παράπλειος

-εία, -ον, Α

ο σχεδόν γεμάτος («ὅταν παραπλεῑαι ὦσι τράπεζαι σίτου καὶ κρειῶν», Πλάτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < παρ(α)-* + πλεῖος, επικ. τ. τού πλέος (< πίμπλημι, βλ. λ. πλέως)].